ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΣΤΟ SINISTER (challenge)… Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ!
Τον Ιούνιο του 2003, τραυματίστηκα κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου για να γίνω οδηγός φορτηγού. Μια πέτρα 830 κιλών σε μέγεθος ενός δρύινου βαρελιού, έπεσε από το φορτηγό και με χτύπησε χαμηλά στην πλάτη καθώς στεκόμουν μπροστά. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις σπασμένοι σπόνδυλοι, σπασμένη λεκάνη και σπασμένα και τα δύο πόδια μέχρι τα δάχτυλα. Α ναι, και μια τρύπα, εκεί που η πέτρα χτύπησε το σώμα μου, μέσα από την οποία μπορούσες να δεις σάρκα και οστά. Πέρασα πέντε εβδομάδες σε κώμα, είχα τρεις καρδιακές ανακοπές και μετά απο πενήντα περίπου χειρουργικές επεμβάσεις οι γιατροί μου είπαν “Δεν θα περπατήσεις ποτέ ξανά”.
Όμως, λίγους μήνες αργότερα ενώ βρισκόμουν σε ένα εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο για παραπληγικούς, άρχισα να ξανανιώθω τα πόδια μου. Οι γιατροί μου δεν με πίστεψαν μέχρι να με υποβάλουν σε τεστ αίσθησης με βελόνες. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τί συνέβη αλλά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ίσως μπορέσω να περπατήσω ξανά, αλλά όχι χωρίς πατερίτσες.
Τότε με έστειλαν σε ένα κέντρο αποκατάστασης όπου έμαθα να περπατάω ξανά. Ήταν μια πολύ μακρά διαδικασία, αλλά την ξεπέρασα και στάθηκα όρθια. Την ημέρα που τελικά πήγα σπίτι (με πατερίτσες) πέρασα από το νοσοκομείο για να ευχαριστήσω το ιατρικό προσωπικό που με φρόντιζε. Εκτίμησαν τη χειρονομία αλλά μου είπαν “Τον εαυτό σας θα πρέπει να ευχαριστήσετε. Χωρίς τη θέλησή σας τίποτε από όλα αυτά δε θα ήταν δυνατό”. Τότε πραγματικά συνειδητοποίησα τη δύναμη της ψυχικής θέλησης!
Από όσο μπορώ να θυμηθώ, είχα πάντα μια ισχυρή θέληση που με οδηγούσε στη ζωή. Απλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόση δύναμη μπορεί να κρύβει αυτή η θέληση, δύναμη που κάνει τη διαφορά. Διαφορά μεταξύ επιβίωσης και θανάτου, μεταξύ του να στέκομαι στα πόδια μου και του να είμαι καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, μεταξύ του να πετυχαίνω τους στόχους μου ή όχι. Πιστεύω πως όλοι έχουμε αυτή τη δύναμη βαθιά μέσα μας. Σε μερικούς τυχερούς, όπως και σε εμένα, αυτή η εσωτερική δύναμη βγαίνει φυσικά. Δεν χρειάζεται να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Άλλοι, όμως, πρέπει να βρουν έναν τρόπο να <ξεκλειδώσουν> αυτή τη δύναμη, είτε μέσω ψυχολογικής στήριξης, είτε μέσω life coaching, μέσω του αθλητισμού ή οτιδήποτε λειτουργεί για τον καθένα.
Μέχρι το 2005 είχα καταφέρει να περπατώ μόνη μου, χωρίς βοήθεια, χωρίς πατερίτσες. Για τα επόμενα 10 χρόνια έζησα μια φυσιολογική ζωή, αλλά συγκρατημένα λόγω του φόβου ότι το σώμα μου δεν ήταν τόσο γερό όσο ήταν πριν το ατύχημα. Είχα ακόμα καθημερινά πόνους στην πλάτη και στα ισχία και έναν συνεχή φόβο ότι το σώμα μου θα κατέρρεε ανά πάσα στιγμή. Ήθελα να κάνω κάτι για να το αλλάξω αυτό. Ήθελα να γίνω πιο δυνατή. Το 2014 μου είπαν ότι θα ήμουν ανόητη να δοκιμάσω ένα σπορ δύναμης με τόσα σπασμένα κόκκαλα στο σώμα μου, …τόσα που χάνει κανείς το μέτρημα! Μου είπαν “είσαι 30 ετών άλλα οι αρθρώσεις σου είναι ατόμου 50 ετών”. Το “φτωχό” τους σκεπτικό σχεδόν διέλυσε την ψυχή μου και τα όνειρα μου. Ήταν αυτοί που εμπιστεύτηκα να φροντίσουν το σώμα μου. Οι επαγγελματίες υγείας!
Όμως, ένα καλύτερο σκεπτικό μεγάλωνε μέσα μου και μια μέρα είπα “Αρκετά!”, πλημμυρισμένη από τη θέληση να πάρω πίσω το σώμα και τη ζωή μου. Έτσι έκανα μια βαθιά βουτιά στην προπόνηση δύναμης (CrossFit, άρση βαρών, powerlifting ακόμα και strongman). Ναι, και kettlebells (ήδη το αγαπημένο μου από τότε). Κάθε μέρα ένιωθα καλύτερα. Πιο δυνατή, πιο γρήγορη, πιο ευέλικτη. Εστίασα την προπόνησή μου στην ποιότητα έναντι της ποσότητας, ώστε το σώμα μου να εγκλιματιστεί με ασφάλεια και πραγματικά άρχισε να ζει ξανά.
Τότε μια τυπική εβδομάδα προπόνησής μου περιλάμβανε εξάσκηση με kettlebells για μια συνεδρία, μία η δύο προπονήσεις CrossFit, μια προπόνηση strongman και ένα μάθημα Ολυμπικακών άρσεων. Μετά από μόλις ένα χρόνο και με σωματικό βάρος 75 κιλών, ήμουν ικανή να εκτελώ άρσεις θανάτου με πάνω από 100 κιλά, καθίσματα σταθερά με 80 κιλά και farmers carries με 120 κιλά. Σαφώς ένιωθα ήδη πολύ καλύτερα στο σώμα και στη ζωή μου γενικά. Φυσικά το σώμα μου δεν είναι τέλειο, ειδικά μετά από όλους αυτούς τους τραυματισμούς αλλά ποιανού είναι! Η επίτευξη της τελειότητας είναι μια προσωπική και παράλογη ψευδαίσθηση που κανείς δε θα επιτύχει ποτέ. Αλλά όσο μπορείς να κινείσαι και να βελτιώνεσαι, θα βρεις αυτό που είναι τέλειο για εσένα κάθε δεδομένη στιγμή. Αναζήτησε την τελειότητα στην κίνησή σου, όχι στην εμφάνισή σου.
Το 2017 ανακάλυψα τη StrongFirst και τον Pavel Tsatsouline και η φιλοσοφία του μίλησε απευθείας στην καρδιά μου. Ήξερα αμέσως ότι αυτή ήταν η σωστή μέθοδος για εμένα και ένιωσα ότι έδωσε στο σώμα μου μια δεύτερη ζωή για την οποία είμαι ευγνώμων. Είμαι ευγνώμων που γνώρισα τόσους απίστευτους δασκάλους που με βοήθησαν να ολοκληρώσω το <Sinister challenge> αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έφτασα την φυσική μου κατάσταση στα επίπεδα που απολαμβάνω σήμερα. Αυτοί οι δάσκαλοι μοιράστηκαν μαζί μου ένα πρόγραμμα αλλαγής ζωής που με βοήθησε να ανακτήσω μια ικανοποιητική, υγιή και δυνατή ζωή.
Τώρα, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην προπόνησή μου, από το Simple έως το Sinister”. Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο το 2019 μετά την επαναπιστοποίησή μου ως SFG 1 στην Πράγα. Ο Pavel Macek, ο κύριος εκπαιδευτής, μάς είπε αρκετές φορές ότι θα πρέπει δοκιμάσουμε το Simple challenge για να δούμε σε τι κατάσταση είναι η δύναμη μας. Όπως είχε προτείνει, το δοκίμασα χωρίς χρονόμετρο, και το ένιωσα πολύ καλά στο σώμα μου, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Έτσι αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου περιθώριο 1 χρόνου για να δουλέψω πάνω στο Sinister challenge. Θα είχα περιθώριο 50 εβδομάδων για να πάω από τα one-hand swings με 24άρι και get-ups με 16άρι, σε 32άρι και 24άρι αντίστοιχα.
Συνήθως προπονούμαι 5 φορές την εβδομάδα εκτός από τις άλλες δραστηριότητες μου. Αφού πέρασα τις πρώτες 2 εβδομάδες δουλεύοντας με τα κιλά που απαιτεί το Simple, ώστε να “πιάσω” και τον χρονικό περιορισμό του challenge, μου έμεναν 48 εβδομάδες για να πετύχω τον στόχο μου. Προσθέτοντας ένα σετ με βαρύτερο kettlebell κάθε 3 εβδομάδες, θα έφτανα τα κιλά που απαιτεί το Sinister σε 30 εβδομάδες. Ως επαγγελματίας εκπαιδεύτρια καταδύσεων, ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο. Έτσι, μιας και δεν ήξερα πότε και πόσο συχνά θα μπορούσα να προπονούμαι, οι υπόλοιπες 18 εβδομάδες θα λειτουργούσαν ως “μαξιλαράκι” στην προθεσμία που είχα θέσει.
Κάθε φορά που θα πρόσθετα ένα βαρύτερο σετ, θα ξεκινούσα χωρίς τον χρονικό περιορισμό και για τις επόμενες 2 εβδομάδες θα προσπαθούσα να βελτιώσω ει δυνατόν το χρόνο μου. Στη συνέχεια, αφού θα είχα πετύχει το χρόνο, θα κρατούσα το ίδιο βάρος για τουλάχιστον 1 εβδομάδα ακόμα μέχρι να νιώσω άνετα με τον χρόνο. Αυτό ήταν το σχέδιο! Και όλοι γνωρίζουμε πως το πρώτο πράγμα που πεθαίνει στο πεδίο της μάχης είναι το σχέδιο μάχης. Όλα λειτουργούσαν ρολόι μέχρι τον Ιούνιο του 2020 όταν έλαβα κάποια απροσδόκητα νέα. Διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος.
Εκείνη την εποχή είχα φτάσει να κάνω 3 σετ από 10/10 swings με 32 κιλά kettlebell και 3 get up σε κάθε πλευρά με 24 κιλά. Τα υπόλοιπα 2 σετ τα έκανα με 28 και 20 κιλά αντίστοιχα. Ήμουν ακόμα περίπου 6 εβδομάδες μακριά από την προθεσμία για το Sinister και ήξερα ότι έπρεπε να το επιχειρήσω πριν αρχίσω τη θεραπεία. Η επέμβαση και οι χημειοθεραπείες θα κόστιζαν τόση ενέργεια και δύναμη που θα έπρεπε ουσιαστικά να ξεκινήσω την προπόνηση από την αρχή. Όποτε έβαζα στόχους στη ζωή μου, το να μην τους πετύχω δεν ήταν ποτέ στις επιλογές μου, ανεξαρτήτως τιμήματος. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την πρόκληση με τα κιλά που απαιτεί το Sinister. Το δοκίμασα χωρίς χρόνο αλλά το έβγαλα!
Ενθουσιασμένη, πέρασα 2 εβδομάδες (με μία έξτρα μέρα ξεκούρασης) προπονούμενη αποκλειστικά με τα κιλά του Sinister, γρηγορότερα κάθε μέρα για να ανταποκριθώ στις χρονικές απαιτήσεις του challenge. Την πρώτη φορά που το κατάφερα δεν υπήρχε κάμερα και καμία πίεση. Απλά το δοκίμασα για μένα. Όταν αποφάσισα να το μαγνητοσκοπήσω, σκέφτηκα να ξεκουραστώ εντελώς δυο – τρεις μέρες για να έχω όλη την ενέργεια για να το καταφέρω. Ακόμα και έτσι όμως… απέτυχα. Τα τελευταία 20 swings ήταν ατελείωτα και το πρώτο get up ήταν χάλια. Το ασφαλέστερο ήταν να σταματήσω. Μέσα μου έβραζα. Ωστόσο το να πέφτεις δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το να σηκώνεσαι πάλι.
Έτσι στις 16 Ιουλίου το απόγευμα, μετά από 9 ώρες εργασίας, στο τέλος της εβδομάδας και χωρίς 3 μέρες ξεκούρασης από την τελευταία προπόνηση, το πέτυχα ξανά. Και αυτή τη φορά η κάμερα ήταν ενεργοποιημένη. Ποτέ δεν είχα ξανανιώσει τόσο καλά και εύκολα τα 16 λεπτά του τεστ. Αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση καθώς περίμενα την απάντηση από τους εκπαιδευτές για το εάν η εκτέλεση ήταν έγκυρη. Και το email συγχαρητηρίων που έλαβα από τον Brett Jones λίγες μέρες αργότερα ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Ο Napoleon Hill είχε πει. “Το σώμα επιτυγχάνει αυτό που πιστεύει ο νους”.
Η ψυχική δύναμη είναι σαν φτερά που μας κουβαλούν όταν η ζωή μας είναι γεμάτη δοκιμασίες. Όποια και να είναι, πάντα είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις κατάματα τη δυσκολία που θα φέρει η ζωή στο δρόμο σου.
Ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες, στις πιο δύσκολες στιγμές, εμπιστέψου τον εαυτό σου, πίστεψε σε σένα και ο κόσμος θα ανοίξει μπροστά σου.
Με την ψυχική και φυσική δύναμη που έχω, δεν σκέφτομαι ούτε ένα αρνητικό στην επικείμενη μάχη της υγείας μου. Σίγουρα θα χάσω μερικά πούπουλα άλλα τα φτερά θα με κρατήσουν όπως και να ‘χει. Και ξέρεις κάτι; Τα πούπουλα ξαναμεγαλώνουν!
Αυτό είναι το πιο σημαντικό μήνυμα της ιστορίας μου και αισθάνομαι ευλογημένη που μπόρεσα να το μοιραστώ μαζί σας.
Μετάφραση: Λιβέρης Παπαδόπουλος, CPT, EXOS, FMS2, CKT
Επιμέλεια: Γιώργος Παραδείσης, SFG II
Πρωτότυπο άρθρο: https://www.strongfirst.com/from-wheelchair-to-sinister-the-importance-of-mental-strength-by-malou-fehlbaum/
Για εξατομικευμένα προγράμματα, επικοινώνησε μαζί μας.
